Een vrouw in een gezonde-sapjesbar, zo eentje waar alles vijftien euro kost, liet een komkommer vallen en er gebeurde iets geks. Misschien had ze niet door dat ik als enige in de zaak stond. Misschien maakte het haar niet uit, maar de komkommer viel en de vrouw pakte hem op, stofte hem af en zei: ‘Sorry’. Tegen de komkommer. Ze verontschuldigde zich tegen de groente die ze liet vallen.

Lees meer: Cesar Majorana: 'Op dagen dat ik niks gedaan krijg, geef ik op'

Ik keek naar het tafereel en iets eraan ontroerde mij. De tederheid. Het idee dat die sorry ertoe deed. Ik leerde iets op dat moment, hoewel ik nog niet helemaal begrijp wat, kan ik er wel iets over kwijt.

Ik ben wat je kunt noemen een sorry-scepticus. Zoals mensen aan het geloof twijfelen en zeggen: ‘Ik geloof niet in god, maar denk wel dat er iets is’, zo denk ik over sorry: ik geloof er niet in, maar denk wel dat er iets is. Het liefst betuig ik gewoon spijt. Ik leg dan precies uit waarom iets me spijt (‘Ik liet jou in de regen wachten, waardoor je kans op een luchtweginfectie had en bovendien heeft het je tijd gekost en vertrouw je mij nu minder als vriend, dat spijt me’) en zeg geen: ‘Sorry, dat ik laat ben’. Ik geef mensen liever een echte verontschuldiging dan een klankcadeautje dat niks oplost.

Uiteindelijk, als je iets breekt, zoals iemands hart, bestaan er weinig goedmakers. Je kunt dramatisch je spijt betuigen, hetgeen ook waarde verliest naarmate je dat vaker doet (en wie gelooft zijn ex nou nog?) of je kunt sorry zeggen. Hoewel sorry zeggen een minimale poging is, een vriendelijke klank in een symfonie van ruzieherrie, doet het wel iets. Het creëert ruimte. Die kun je vullen met oplossingen. Met sapjes, smoothies, met dagjes naar het park of een wandeling in het bos.

Mijn sorry-scepsis is veranderd door de vrouw met de komkommer. Misschien had ze toch gelijk. Haar sorry ruimde de lucht op. Wat er ook misging, er is een intentie uitgesproken die zei: ‘Dit was niet de bedoeling.’ Ik geloofde haar en als de komkommer leefde, zou hij het ook geloven. Er was iets gevallen, maar er was geen probleem.

Lees meer: Cesar Majorana: 'Het ging snel. Ik viel. Er was bloed'

Ik kocht mijn sapje in de sapbar en besloot hem meteen daarbinnen op te drinken. Die sorry hing in de lucht en het beviel me. Sommige mensen zeggen dat het leven een feest is en je zelf de slingers moet ophangen, maar het leven is veel meer een gevallen groente. En je moet zelf sorry zeggen.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.